Rozdział 12

                Kleopatra wtargnęła do pokoju i usiadła naprzeciwko mnie. Wpatrywała mi się w oczy. Nic nie mówiłam, nie wiedziałam od czego zacząć. Byłam na nią wściekła. Jak mogła wsadzić mnie do lochu i wyjechać do Rzymu?!

- Miałaś rację - oznajmiła cicho Kleopatra i łzy spłynęły jej po policzkach.

- Wiem – odpowiedziałam ze złością.

Powstrzymywałam się nad moimi emocjami, ale w końcu wybuchłam.

- Jak mogłaś?! – zaczęłam i już miałam łzy w oczach – Jak mogłaś mnie zostawić w lochu?! Dlaczego mnie nie posłuchałaś? – teraz to już się rozryczałam na dobre – Pojechałaś sobie do Rzymu, a mnie wsadziłaś do lochu???!!! Chciałam cię tylko ostrzec!

- Alex, posłuchaj mnie… - powiedziała łamiącym się głosem.

- NIE! Nie chcę cię słuchać!

To ją zaskoczyło, bo chyba nikt nigdy w jej życiu tak się do niej nie odezwał… Mam nadzieję, że nie posunęłam się za daleko, ale nie wytrzymałam i wybiegłam z pokoju. Wpadłam na jakiegoś potężnego strażnika, który musiał przyjść z Kleopatrą. Coś do mnie krzyczał i chciał mnie zatrzymać, ale go zignorowałam. Wybiegłam na zewnątrz. Minęłam sporo strażników. Biegłam przed siebie nie zastanawiając się nad celem. Musiałam ochłonąć. Nareszcie świeże powietrze…

Kiedy nagle…

- Au! – usłyszałam.

Zorientowałam się, że leżę na ulicy. Nie… Leżę na kimś. Na jakimś dziecku. Szybko się podniosłam.

- Przepraszam! Nie chciałam! – pomogłam wstać dziewczynce.

Popatrzyła na mnie.

- Abla?

- Tak, to ja – uśmiechnęła się.

Chwila ciszy.

- Ile masz lat? – zapytałam.

- Osiem. A ty?

- Czternaście.

- A kto jest twoim mężem?

Wybuchłam niepohamowanym śmiechem.

- Alex? Co ja takiego powiedziałam? – zdziwiła się Abla. Ewidentnie nie spodziewała się takiej reakcji.

- Ja nie mam męża – nadal się śmiałam.

- Jak to?! – Abla zdziwiła się jeszcze bardziej.

- Abla, ja mam czternaście lat. Czternaście. Więc jeszcze nie mam męża – próbowałam powstrzymać śmiech.

- Dokładnie. Masz czternaście lat, więc powinnaś mieć już męża – odparła całkiem poważnie – Od dwunastego roku życia dziewczyna może już wyjść za mąż.

Ale jestem głupia! Było coś o tym na historii… Czy naprawdę ona myślała, że mam męża???

- Abla, u mnie, w moim świecie, zdecydowanie później wychodzi się za mąż…

- Aha… - widać, że ją nie przekonałam.

Po dłuższej chwili zapytała:

-Alex, co ty tu robisz?

- Ja… Powiedzmy, że chciałam wyjść na zewnątrz…

- Więc dlatego wyszłaś na zewnątrz daleko od pałacu? – zapytała ze zdziwieniem.

- Eee… Tak…

- Chodź – odpowiedziała i złapała mnie za rękę.

- Dokąd mnie prowadzisz?

- Do mojego domu.

 ~~~~~~~~~~~~~~

Ten rozdział jest bardzo krótki, ale tak wyszło ;P Jak już napisałam w zakładce "Krótka notka organizacyjna", rozdziały będą krótkie.
Jeżeli czytacie mój blog i chcecie być informowani na bieżąco kiedy dodaję nowy post, to po prostu dodajcie się do obserwatorów.
Zapraszam do głosowania w nowej ankiecie!
I oczywiście...

CZYTASZ = KOMENTUJESZ