Rozdział 1

Ten rozdział dedykuję Berruni <3

                Gdy wracałam z gimnazjum do domu, nagle zaczął lać deszcz. Dosłownie. Nawet nie widziałam moich dłoni, a już nie mówię o chodniku… Już prawie doszłam do domu, ale „cudowny deszczyk” mnie powstrzymał. Nic przed sobą nie widziałam… Nic. Ściana deszczu. A oczywiście parasolkę zostawiłam w mojej szkolnej szafce! Po prostu cała ja.

                Jakimś cudem zauważyłam jakąś małą lampkę palącą się na pomarańczowo… Zatrzymałam się przy niej i zobaczyłam za nią jakąś małą, opuszczoną chatkę. To znaczy nie wiem, czy opuszczoną, ale miałam taką nadzieję… Weszłam do środka, żeby schronić się przed coraz większym deszczem. Kiedy przekraczałam próg tej chatki poczułam mały dreszcz, który przepłynął po całym moim ciele… To było dziwne uczucie. Miałam wrażenie jakbym była skanowana…

                Chciałam zapalić światło, ale najwyraźniej ten domek nie miał pojęcia o istnieniu czegoś takiego jak lampa… No cóż, trzeba sobie jakoś poradzić, dlatego wyjęłam mój telefon. Chciałam zadzwonić najpierw do mojej przyjaciółki, a później do rodziców, ale nie było zasięgu. Mój telefon nie ma zasięgu! Zawsze i wszędzie mogłam na niego liczyć! Tam, gdzie nikt nie miał zasięgu, ja miałam! (pomijam fakt, że wtedy byłam zmuszana do pożyczania mojego telefonu…) No nic, wejdę na Skype’a  i zadzwonię. CO?! NIE MAM INTERNETU?!

                Dobra, spokojnie, keep calm, ustalmy fakty:

1.       Leje coraz bardziej.

2.       Siedzę w jakiejś małej, dziwnej, opuszczonej, nieprzyjemnej, odpychającej chatce.

3.       Nie mam zasięgu.

4.       Nie mam Internetu.

Krótko mówiąc jestem odcięta od świata. Genialnie.

~~~~~~~~~~~~~~ 

Już mam pierwszy rozdział za sobą :) Co o nim sądzicie? Może macie jakieś uwagi?

Proszę, jeżeli to przeczytałeś/przeczytałaś to skomentuj!!!

CZYTASZ = KOMENTUJESZ